Ankara`da Sonbahar-Okumak için resmi tıklayınız.
Transkript
Ankara`da Sonbahar-Okumak için resmi tıklayınız.
İKİNCİ PERON A. Yavuz Oruç ensonKitap TM Bu eser yaşanmış olaylara dayanmakla birlikte, bir kurgu çalışmasıdır. Romanda geçen karakterler, mekânlar, olaylar ve öyküler tamamen yazarın hayal gücüyle oluşturulmuş ve kurgulanmıştır. This book is a work of fiction based on real life stories. The characters, locations, events, and stories described in the book are all imaginations of the author. İkinci Peron-4. Baskı—4th Edition Yayın Hakları © 2011, 2012. A Yavuz Oruç Bu eserin bütün hakları saklıdır. Yazardan izin alınmadan hiçbir ortamda kısmen veya tamamen alıntı yapılamaz, kopya edilemez, çoğaltılamaz ve yayınlanamaz. Amerika Birleşik Devletlerinde, ensonKitap tarafından yayınlanmıştır. Copyright © 2011, 2012. A. Yavuz Oruç. All rights reserved and protected under International and Pan American Copyright Conventions. Published in the United States by ensonKitap—www.ensonkitap.comTM. 1. baskı: Aralık 2011/2. baskı: Ocak 2012 /3. baskı: Şubat 2012/4. baskı: Nisan 2012 1st printing: Dec. 2011/ 2nd printing: Jan. 2012/ 3rd printing: Feb. 2012/ 4th printing/April 2012. ISBN-10:0615553508 ISBN-13:978-0615553504 7.5.1941—İsmet Paşa Kız Enstitüsü/Ankara Benim cici defterim, dert ortağım, arkadaşım. Seni epeyce üzdüm. Süt gibi yapraklarının arasına birçok dertlerimi, üzüntülerimi gömdüm. Sen hiç ses çıkarmadın, itiraz etmeden beni dinledin. Fakat ben senin o sükûtundan kuvvet aldım ve teselli buldum. Şimdi seni bir müddet için rahat bırakacağım. Eskisi gibi taciz etmeyecek ve göz yaşlarımla ıslatmayacağım. Tomris’in Hatıra Defterinden Romandaki Karakterler + Tomris’in Aile Ağacı I. Aile Sebati—Zülfiye = Ali Haver, Sıdıka Asiye—Abdullah = Necmiye—Cevat = Mürüvvet —Hanife = Muhittin, Memduh Tahir— Kenan—Müfide = Sabire =Tomris, Cengiz, Dengiz, Engiz Mehmet Samiye Şevket—Gülten Piraye—Nazım Hurşit Muharrem II. Zığala Tahir—Dilâra—Zığala’daki bayan öğretmen—Ailesi = (Mariam, Ruhi) Rıfat Bey—Nazmiye Hanım = Hazan, Korhan (Çocukları) (Ezinepazar nahiye müdürü ve eşi) Cezmi Efendi—Hayriye Hanım (Nazım’ın ailesi) Hasan—Sarayözü’ndeki öğretmen —Zekiye (Hasan’ın eşi) Ali Ağa— Tahir’in ev sahibi ve arabacısı Hatice Hanım—Köyün ebesi Satılmış, Yeter—Zığala İlkokulunun öğrencileri —Muammer Efendi (Babaları) Sirkeci Mehmet Ağa, Hacı Mustafa Efendi, Bekir Efendi III. İsmet Paşa Kız Enstitüsü Tomris—Şaziment (En yakın arkadaşı)—Mustafa Lale (Arkadaşı) —Tahsin (Kuzeni)—Necati (Arkadaşı) —Nedim (Arkadaşı) Cahide, Feriha, Sabiha (Arkadaşları) Vedat (Muhtemel erkek arkadaşı), Nusret—Vedat’ın arkadaşı Güzin Hanım (Türkçe öğretmeni) Ayşe Hanım, Bakiye Hanım (Enstitünün müdireleri) Emel Hanım (Enstitünün sekreteri) Nermin Hanım (Fransızca öğretmeni) IV. Tren Tomris—Şerife Hanım, Reşit Bey (Vedat’ın ailesi) Türkân (Amasyalı kadın) V. Göynücek Şevket—Durmuş Ağa (Şevket’in arabacısı) Seyid Ağa—Dudu (Sabire’nin ortakçılık yaptığı toprak ağası, hanımı) VI. Diğer Tahir—Nedime (İlk eşi, Türkân’ın annesi), Tarık (Öğretmen arkadaşı) Gülten—Niyazi (Gülten’in beşik kertmesi) İKİNCİ PERON A. Yavuz Oruç Tomris, Şaziment ve İPKE’deki arkadaşlarına —Rüzgâr gibi geçen yıllar için... Başlarken 2010 yılının sıcak bir Haziran gecesiydi—Yeşilırmak nehrinin kenarında bir apartmanın dördüncü katında, elinde bir fotoğraf albümüyle gözlerimin içine bakarak, “yazar mısın bunları?” diye sorduğunda. “Elbette,” demiştim, “elbette yazarım.” Sonra, torba torba, Şaziment’in, diğer arkadaşlarının, ablalarının, hocalarının mektuplarını önüme yığdığında ve teker teker okuduğumda her bir mektubu, bildim ki yazmalıyım. Anlatmalıyım, kalemimi tutup yazabildiğim kadarıyla, çocukluk hayallerinin nasıl yıkılıp yok olduğunu, gençlik umutlarının nasıl yeşermeden solup sarardığını. Sadece seni değil, diğer kahramanların senin öykünle kesişen öykülerini de anlatmalıyım ki bilinsin her şey acısıyla tatlısıyla... 1942 Ekim’inde bindiğin Amasya trenine seninle binmeyi ne çok isterdim bir bilsen. Binemedim elbette—1953 yılı daha doğmamıştı benim gibi ama, bana verdiğin o mektuplar yok mu—beşik gibi salladı beni Amasya’yla Ankara arasında. Gel istersen tekrar çıkalım yola, dolaşalım birlikte o eski mekânları zaman eğrisinde—1900’lü yılların başından başlayarak... A. Yavuz Oruç, 1 Aralık 2011. İkinci Peron 9 Sonbahar hüznün ilk durağı Gönül bahçesine kar yağmadan önce... I. Bölüm—Ankara’da Sonbahar Hava henüz aydınlanmamıştı. Sergi Sarayından Hâkimiyet-i Milliye Meydanına çıkan Bankalar Caddesi yokuşunda, akasya ağaçları kurumakta olan yapraklarını yağmurla birlikte yollara bırakmışlardı. Sonbaharın hüznü parke taşlarla döşenmiş meydanın kenarlarına terk edilmiş otomobillerin üstüne çökmüştü. Meydanın girişindeki saatin çarkı sanki durmuş, yeniden kurulmayı bekliyordu. Türkiye Cumhuriyeti bu semtin eteklerinde kurulalı on dokuz yıl olmuştu. Cumhuriyeti kuranlar, kazdıkça altından tarih fışkıran meydana, bir kasnağa gerilmiş beze nakış işler gibi özenle inşa ediyorlardı felsefelerini. Bunun için Avrupa’dan tanınmış mimar ve mühendisler getirtilmişti. Şehrin modern bir görünüm kazanması için başlatılan imar planlarının ardından, tarihî Taşhan binası yıkılmıştı. Yerine, yeni kurulan cumhuriyetin devletçi politikalarının önemli atılımlarından birisini temsil eden görkemli Sümerbank binası yapılmıştı. Onun hemen yanında İş Bankası binası yükseliyordu. Meydanın batısında 10 İkinci Peron eski ve yeni Meclis binaları, yeni Meclis’in karşısında şehrin en modern oteli, Ankara Palas inşa edilmişti. Güneyinde, Sergi Sarayına, oradan da Sıhhiye’ye uzanan caddenin üzerinde Merkez Bankasıyla diğer ticaret kuruluşlarının binaları görünüyordu. Meydanın doğusunda kalan bölge, imar çalışmalarından henüz nasibini almamıştı. Kaleye giden yolda, birbirlerine yapıştırılmış tek ve iki katlı ahşap binalar semtin giderek modernleşen yüzüyle dikkat çeken bir tezat oluşturuyordu. Binaların alt katlarını işgal eden konfeksiyon mağazaları ve kuyumcu dükkânlarının vitrinleriyle, kuruyemiş ve şekerci büfelerinin tabelaları kaldırımları aydınlatıyordu. Daha ilerde, caddenin sol tarafında, tek minareli Zincirli Camisi, onun hemen kuzeyinde Julianus sütunu, daha da ilerde Hacı Bayram Camisi semtin zengin tarihi geçmişini simgeliyordu. Akmak için sabırsızlanıyordu zaman. Meydanın tam ortasında, beyaz bir mermer blokun üstüne yerleştirilmiş, Başkomutan Mustafa Kemal’in at üzerindeki heykeli az sonra doğacak güneşin ışıklarıyla yeniden gün ışığına kavuşacaktı. Heykelin Meclis binalarına bakan tarafında iki Mehmetçik heykeli ellerinde kasatura takılmış tüfekleriyle onun önünde cepheyi gözetliyorlardı. Arkada, atın kuyruk tarafında, sırtında cepheye mermi taşıyan, şalvarlı bir kadın heykeli duruyordu. Çevredeki binaların çatılarındaki güvercinler boyunlarını uzatmış, kuşbakışı etrafı süzüyor, meydana inmek için kanatlarını kontrol ediyorlardı. Büyük İskender’den Yıldırım Bayezid’e kadar birçok hükümdara uğrak yeri olmuş bu antik Anadolu şehri yeni bir güne uyanmak, yeni olaylara tanık olmak üzereydi. ******* Bankalar caddesi yönünden meydana bağlanan yokuşa açılan dar sokaktan Ankara Palas otelinin ön tarafına geçip hızla yürümeye başladı. Kaldırımlarda yapraklar öbek öbek birikmiş yürümeyi zorlaştırıyorlardı. Sol eli bavulunun sapına yapışmış sanki bir tekerlek gibi yuvarlanıyor, arada bir yaprakların üzerine yığılıyor ama durmadan istasyona doğru yol alıyordu. Küt küt atıyordu kalbi. Bir an aklından kendini yaprakların üstüne bırakıp gözlerini kapatmak geçti. Projeksiyon makinesine geri sarılan bir filmin kareleri gibi birçok şey geçiyordu gözünün önünden—bir makasla keser gibi aklından çıkarıp atmak istediği bir yığın görüntü. Keşke kurgulayabilseydi yeniden her şeyi bir tohum eker gibi toprağa. Hayali bile güzeldi yeni bir hayatın ama o anda düşünecek zamanı yoktu. Yürümeye devam etmeliydi—birazdan treni kalkacaktı. Daha rahat yürüyebilmek için yola inmek istedi. Ağarmakta olan günün parlattığı parke taşların üzerine toplanmış su birikintileri vazgeçirdi onu. Kaldırımdaki yapraklara ezercesine basarak yürümeye devam etti. Adımlarını sıklaştırırken yolun karşı tarafından gevrek bir sesin, “Taze simiiiiiiit,” diye bağırdığını duydu. Sabahın İkinci Peron 11 kör saatinde horoz gibi ötmenin ne âlemi vardı. Simitçinin, kulak zarlarını patlatacak kadar bağırmasına sinirlense de, açlıktan kazınan midesi galip geldi. Dayanamadı—kaldırımın kenarındaki çöp kutularının arasından sıyrılıp yola indi. Bavuluyla parke taşların üzerindeki suları yararak karşı tarafa geçti. Hatırlıyordu. Odasından çıkmadan önce bütün paralarını cebine koymuştu. Sağ elini cebine soktu. Karşıdaki ses bir kere daha, “Tazeee simiiiiit,” diye kulaklarını doldurduğunda, simitlerin kokusu sabahın temiz havasıyla karışıp burun boşluğuna yayıldı. Açlığı beynini teslim aldı. “Bir simit ne kadar?” diye sordu. Simitçi henüz kartlaşmamış sesiyle, “Üç kuruş abla,” diye cevap verdi. Cebindeki paraları saydı. Tam otuz kuruşu vardı. Düşünürken, trenin sireni yankılanıp durdu kulaklarında. İstasyona çok yaklaşmıştı. Başka zaman olsa kafası çalışır, durumu iyi muhakeme ederdi. Sabah yorgun kalkmıştı. Topu topu iki saat uyku uyumuş uyumamıştı. Belleğindeki düşünceler pelteleşip yapıştı birbirine. Son bir hamleyle kenarları dalgalı üç tane bir kuruşu mıknatıs gibi çekip cebinden çıkardı. Simitçiye uzattı. Tepsideki simitlerden birini alıp ısırdı, iştahla ağzının içinde ufalayıp yuttu. Açlığını biraz olsun gidermişti. Teşekkür edip yeniden hızla istasyona doğru yürümeye başladı. Giriş kapısına geldiğinde “Kayseri-Sivas-Samsun yolcularının iki numaralı perona gelmeleri rica olunur,” diye anons yapıldığını duydu. Biletini almamıştı henüz. İçeri girdi. Bundan önce birkaç kez trenle memleketine gidip gelmişti. Kalabalığı yararak, boş gişelerden birinin önünde durdu. Öğrenci pasosunu çıkarıp gişedeki memura uzatırken, “Amasya için bilet almak istiyorum,” dedi. “Otuz kuruş,” diye cevap verdi memur. Parmaklarının ucuyla, simit alırken saydığı paralarını tekrar saydı. Eli sanki cebinin içinde kaybolmuştu. Çekip çıkaramıyordu bir türlü. İçinden, “Aman Allah’ım,” diye geçirirken, “Pasomla daha az tutmuyor mu?” diye sordu. Camın arkasındaki ses kararlı bir şekilde, “Hayır küçük hanım, pasosuz elli kuruş ödemeniz gerekiyor,” diye ısrar etti. Kalbinin pompaladığı sıvı göz çukurlarına doldu birden. Etrafını göremez oldu. Başını önüne eğdi. Cebindeki bütün paraları çıkarıp gişenin üstüne bıraktı. Ardından, “Üç kuruş daha,” partikülleri dolaştı kulaklarının kıvrımlarında. Düşündüğü başına gelmişti. “Galiba yanlış...,” demeye çalışırken, ensesinden sırtına bir şeyler aktığını hissetti. Gözleri memurun gözlerine kilitlendi. Elini bir kez daha cebine götürdüğünde, dizleri boşalıp yere yığıldı. Memur, genç kızın zor durumda kalıp bayıldığını tahmin etmişti. Sık olmasa da, ilk kez gördüğü bir şey değildi. Bilet tomarından bir tanesini koparıp hızla gişesinden çıktı. “Açılalım lütfen,” derken, etrafındaki yolcuların meraklı bakışları altında, yerde yatan genç kızın üzerine eğilip başparmağını sol bileğinin üstüne bastırdı. Kalbi 12 İkinci Peron atıyordu. Yolcuların yardımıyla, genç kızı bavuluyla birlikte taşıyarak iki numaralı peronda bekleyen trene götürdü. Kondüktöre bileti uzattı. Yolcunun biletini aldığını ama daha sonra fenalık geçirdiğini söyleyip genç kızı boş koltuklardan birine uzatarak oturttu. Kondüktörün şaşkın bakışları arasında, “Birazdan mutlaka uyanır,” diyerek trenden indi. ******* Gözlerini açtığında dik kayaların tepelerinde boğum boğum bulutları gördü. Sanki daha önce gördüğü bir rüyadan uyanır gibiydi. Şaziment’le birlikte Ulus’ta, anıtın karşısındaki pastanede oturduklarını hatırlıyordu. O gün, hafta sonu olduğu için geç kalkmışlardı. Kahvaltılarını hızlı bir şekilde yapıp okulun müdiresi Ayşe Hanımdan korku içinde izin kopardıktan sonra, bir anda kendilerini Hâkimiyet-i Milliye Meydanına giden Bankalar Caddesinde bulmuşlardı. Meydana geldiklerinde, Şaziment, “Tomurcuğum, istersen bir sonraki seansa gidelim, ben çok yoruldum, hem de yağmurda daha fazla ıslanmayalım,” demişti. O ise henüz o kadar yorulmamıştı. Düşündükçe, bir gün önce yaşadıkları gözünün önünden bir film şeridi gibi geçmeye başladı. Aklında sadece hayranı olduğu Amerikalı aktör Clark Gable vardı. Bir an önce sinemaya ulaşmak istiyordu. Arkadaşına, “Söz veriyorum, istersen dönerken bir pastanede hem çay içeriz hem de karnımız acıkmış olur, bir şeyler yeriz,” dedi. Şaziment yüzüne kondurduğu zoraki bir gülüşle, “Tamam, istediğin olsun bakalım. Ayaklarım daha fazla şişer de yürüyemezsem beni kucağına alıp götürürsün,” diye cevap verdi. Şaşkınlık içinde, yanında duran arkadaşına baktı. Uzun ve iri bir vücuda sahipti. Onunsa küçücük, ince, çıtı pıtı bir bedeni vardı. “Tabi,” dedi; “Bir arabaya bineriz, sen de benim kucağıma oturursun, öylece gideriz.” ******* İki buçuk yıl önceydi. 1940 yılının soğuk bir Şubat gününde, annesiyle birlikte, İsmet Paşa Kız Enstitüsüne geldiğinde gördüğü ilk öğrenciydi Şaziment. Sonradan onun Niksarlı olduğunu öğrendiğinde içini bir sevinç kaplamıştı. O günlerde memleketten uzaklarda yatılı bir okulda öğrenci olmak zordu. Tren dışında vasıta yok sayılırdı. Ankara’dan memleketi Amasya’ya trenle seyahat bir günden fazla sürüyordu. Şaziment’le aynı yöreden geliyorlardı. Birbirlerini ilk gördüklerinde, çabucak kaynaşıp arkadaş olmuşlardı. Hep bir arada oluyorlar, aynı dersleri alıyorlar, aynı yatakhanede yan yana yatıyorlardı. Şaziment, tek cümleyle örnek alınacak bir öğrenciydi. Derslerinde başarılı, arkadaşları tarafından sevilen birisiydi. Başarısını aşırı çalışmaktan daha çok, düzenli çalışmasına borçluydu—bir de anne- İkinci Peron 13 siyle dayısının ona destek olmasına. Birçok aile, çocuklarına moral verip destek olmak yerine, köstek olurlardı. Nerede bir eksiklerini görseler abartır, başarılarını küçük bir aferinle geçiştirirlerdi. Babası öldükten sonra annesi, Şaziment’i dayısıyla birlikte büyütmüştü. Dayısı onu bir melek gibi koruyup severdi. Başarılarını göklere çıkarır, anlata anlata bitiremezdi. Dayısının davranışı ona büyük bir özgüven vermişti. Hayatta her problemin eninde sonunda azimle ve zekayla çözülebileceğine inandırmıştı onu. Kömür rengi gözlerindeki sıcacık bakış, dolgun dudaklarından hiç eksik etmediği incecik gülümseme bu özgüvenin bir parçasıydı. Okulun düzenlediği defilelerden hiç eksik olmayan, kulaklarının hemen altından kesilmiş ve düzgünce taranmış saçlarının sarmaladığı sempatik yüzü, onu okulunun maskotu hâline getirmişti. Sevildikçe başarıyor, başardıkça seviliyordu. Belki de bu yüzden, disiplini seven bir ruhu vardı. Ailesi, akrabaları, öğretmenleri, arkadaşları onun zor şeyleri başaracağına inanmışlardı bir kere. Onları hayal kırıklığına uğratmaktı en büyük korkusu Şaziment’in. Bu korku özgüveniyle çelişip çatışırdı içinde hiç durmadan. O yüzden azimle, büyük bir özveriyle yürütürdü bütün işlerini. Verilen ödevleri zamanında yapar, başladığı her işi mutlaka bitirirdi. Arkadaşlarına verdiği sözü tutardı—tutamayacağı zamanda söz vermezdi. Fazla konuşmayı sevmezdi ama arkadaşlarına tatillerde bol bol mektup yazardı. Çok arkadaşı olmasına rağmen, erkek arkadaşı Mustafa dışında, sırlarını paylaştığı tek arkadaşı Tomris’ti. Tomris de Şaziment gibi babasını kaybettikten sonra, İsmet Paşa Kız Enstitüsüne yatılı ve burslu girmişti. Belki onun kadar iyi bir öğrenci değildi ama çok zeki olduğu kuşku götürmezdi. Çekik yeşil gözlerinden zekâ fışkırırdı. Rakamlara karşı özel bir ilgisi vardı. Çok hızlı hesap yapar, üç haneli rakamları kâğıt kalem kullanmadan çarpar, bölerdi. Altıncı hissinin kuvvetli olduğunu ailesiyle, yakın arkadaşları çok iyi bilirdi. Disiplin ve intizamı sevmezdi Tomris. İçgüdüsü ona kurallara bağlı kalmanın insanın yaratıcılığını engellediğini, körelttiğini söylerdi. El becerileri de iyiydi. Biçki dikiş yaparken arkadaşları onun kesimlerine, attığı dikişlere hayran olurlardı. Kesimleri modellere bakarak değil, hayal ederek, duygularıyla yarattığını söylerdi arkadaşlarına. Konuşmayı severdi—özellikle de kendini rahat hissettiği ortamlarda uzun uzun sohbet etmeyi. Şaziment’e nispeten daha yumuşak huylu, kavgayı sevmeyen bir ruha sahipti. Arkadaşlarıyla iyi geçinmek için çoğu kez alttan alır, bir şeye kırılsa bile belli etmemeye çalışırdı. Ruh dünyasını yüzünden kolaylıkla okumak mümkündü Tomris’in. Mutlu anlarında, yeşil gözleri cam gibi parlar, ince dudaklarına utangaç bir gülümseme yerleşirdi. Bir şeye üzüldüğünde, gözleri düşünceli bir hâl alır, küçük sivri burnu kızarır, dudakları büzülürdü. Korktuğunda veya kötü 14 İkinci Peron hissettiğinde ise gözlerini kırpıştırır dururdu. Şaziment ona, “Ne kadar güzel bir yüzün var, Tomurcuk,” dediğinde, “Yok canım, daha neler,” deyip, elleriyle dar alnındaki saçları toplayıp kaldırırken, “Saçlarımdan yüzüm bile görünmüyor,” diye dertlenirdi. Şaziment de onun sırdaşıydı. İki buçuk yıl içinde iki kardeş gibi olmuşlar, her türlü dertlerini paylaşmışlardı. Şaziment bazen ona dayısından gelen mektupları okurdu. Dayısının Şaziment’e verdiği desteği ve anlayışı gördükçe, kendisinin ne kadar talihsiz olduğunu düşünür, için için sevgili arkadaşını kıskanırdı Tomris. ******* İki arkadaş, sonunda İsmet Paşa Kız Enstitüsünden Ulus’taki sinemaya kadar süren uzun yolu geride bırakmışlar, “Rüzgâr Gibi Geçti” filminin galasına yetişmişlerdi. Sinemanın önü bir hayli kalabalıktı. Ankara’daki sanatseverlerin yanı sıra, yabancı misyon temsilcileri de ünlü Amerikan aktörleri Clark Gable ve Vivien Leigh’in başrollerini oynadığı filmi görmek için sinemaya akın etmişlerdi. Tomris, Clark Gable’i çok yakışıklı buluyor, Ankara’ya gelen hiçbir filmini kaçırmıyordu. Daha önce, Beyaz Elbiseli Adam ve Bir Gecede Oldu filmlerine de gitmişti. Neredeyse ona âşıktı. Sinemaya girdiklerinde film yeni başlamıştı. El yordamıyla yan yana iki boş koltuğa yerleştiklerinde, Şaziment arkadaşının kulağına, “Ayaklarım davul gibi şişti, film bitince okula dönemeyeceğiz galiba,” diye fısıldarken, onun gözleri ekrana kilitlenmişti bile. Şaziment’in söylenmesi çok sürmedi. Kısa sürede Vivien Leigh’in büyülü yüzüne kapılıp filmi seyretmeye koyuldular. Margaret Mitchell’in 1936 yılında basılan romanından uyarlanan filmde Vivien Leigh 1861’de patlak veren Amerikan iç savaşında, Georgia eyaletinde yaşayan çiftlik sahibi bir ailenin kızı Scarlett O’Hara’yı canlandırıyor, Clark Gable da savaşa inanmayan, avare bir güneyli kovboy Rhett Butler’ı oynuyordu. Scarlett âşık olduğu Ashley onu istemeyince, genç yaşta başka birisiyle evlenmiş, kısa bir süre sonra da kocası kuzey-güney savaşında zatürreden ölünce oturduğu plantasyondan Atlanta’ya göçmüştü. Scarlett, Rhett’i ilk kez, Ashley’le yaptığı kavgayı gizlice izlerken görmüş, ona kızmıştı. Daha sonra Rhett’le Atlanta’da yeniden karşılaşmıştı. Kuzey Ordularının Atlanta ve çevresini ele geçirip, yakıp yıkmasından sonra ortaya çıkan kaosta, Rhett’le Scarlett birbirlerine yakınlaşmışlardı. En sonunda, Rhett’e âşık olup evlenmişti Scarlett. Ona rağmen, Rhett Scarlett’in Ashley’e tutkusundan rahatsızdı. South Carolina’ya dönüp özgür olmak istediğini söylüyordu. Ekrandaki alt yazılar, filmin son bölümünde, Scarlett’le Rhett’in dramatik konuşmalarını anlamlı hâle getiriyordu: −Sen demek istiyorsun? Ne yapıyorsun, Rhett? −Seni terk ediyorum, sevgilim. Artık tek ihtiyacın boşanmak. Böy- İkinci Peron 15 lece Ashley’le olan hayallerini gerçekleştirebilirsin! −Hayır, beni yanlış anladın. Ben boşanmak istemiyorum, Rhett. Bu akşam orda ben, ben de seni ne kadar sevdiğimi anladım. Koşarak eve gelip sana bunu söylemek istedim. −Lütfen böyle davranma. Evliliğimizden hatırlayacağımız güzel şeyler kalsın, tamam mı? −Rhett, beni dinle! Evliliğimiz boyunca hep seni sevmişim. Bunu yeni hissettim ama çok aptalmışım, fark edememişim, lütfen bana inan, lütfen anla beni! −Sana inanmıyorum. Ashley Wilkes ne olacak? −Onu hiçbir zaman gerçekten sevmemişim! −Bu sabah ona sarılırken öyle görünmüyordun ama. Bak Scarlett, ben her şeyi denedim. Londra’ya giderken bana engel olmaya kalkmadın. −İstedim Rhett, ama kendimi kötü hissediyordum. Lütfen beni anla! −O zaman iyi hissetmiyordun ve bu benim hatamdı. En azından, sonradan beni aramanı bekledim. −İstedim ama sen ararsın diye bekledim, sen ararsın diye! −Demek karşılıklı beklemişiz. Ama artık bunların bir önemi kalmadı. Bonnie1 yaşadığı sürece mutlu olmak için bir şansımız vardı. Onu senin yerine koymuştum. Yeniden küçük bir kız olmuştun. Savaştan ve para hırsından önceki kız. Öylesine sana benziyordu ki, onu, sana yapmak istediğim gibi şımartıyordum. O öldüğünde her şey bitti! −Rhett, Rhett, lütfen beni terk etme! Çok üzgünüm. Olan her şey için çok üzgünüm. −Sevgilim, sen daha küçük bir çocuksun. Üzgünüm dediğinde, bunun bütün geçmiş hatalarını düzelteceğini sanıyorsun. İşte, mendilimi al. Seni tanıdığımdan beri asla ağlarken yanında mendilin olmadı. −Rhett, Rhett! Nereye gidiyorsun? −Charleston’a, ait olduğum yere gidiyorum! −Lütfen beni de götür oraya, lütfen! −Hayır, yalnız gitmeyi düşünüyorum. Çünkü artık huzur istiyorum. Seni, cezbedeceğin ve zarif bir yerde görmek istiyorum, Scarlett. Neden bahsettiğimi anladın mı? −Hayır, tek bildiğim seni sevdiğim. −Maalesef bu senin kötü talihin. −Rhett, Rhett! −Rhett, Rhett, gitme, ben ne yapacağım, nereye gideceğim? −Doğrusunu istersen sevgilim, umurumda bile değil! 1. Scarlett ve Rhett’in kızı. 16 İkinci Peron Ekrandaki altyazıları okurken, Tomris’in yüreği burkuldu. Âşık olduğu adam bırakıp giderken, Scarlett ona yalvarıyor ama dinletemiyordu. Kendini bir an Scarlett’in yerine koydu. Durumu onunkinden farklı değildi. Okulunu bırakmak, daha doğrusu, okulunun onu bırakmasını istemiyordu. Esrarengiz bir güç, onu memleketine geri götürüyordu. Amasya’ya döndüğünde arkadaşlarını bir daha hiç göremeyeceğini düşündü. Sonunda, kendisini tutamayıp, “Lütfen beni bırakma,” diye bağırıverdi. Şaziment’in eliyle ağzını kapattığını hissetti. Başını önüne eğdi. Scarlett’in yalvarışlarını, film bitinceye kadar içini çekerek izledi. Rhett onu terk ettikten sonra, Scarlett’in, “Yarın yeni bir gün olacak,” diye avunması bile onu tatmin etmemişti. Film bittiğinde, iki arkadaş ıslak gözlerle sinemadan çıktılar. Scarlett’in hüsran dolu yaşamı ikisini de etkilemişti. Alacakaranlığa dönen bir sonbahar akşamında, sessizce meydana doğru yürüdüler. Anıtı geçip İstanbul Pastanesinin önüne geldiklerinde, Tomris, “Merak etme, unutmadım, ayrıca ayaklarını biraz dinlendirirsin,” diyerek pastanenin kapısını açıp arkadaşını içeriye davet etti. Pastane sinemadan çıkan müşterilerle tıka basa dolmuştu. İki genç kız, giriş kapısına en uzaktaki köşede, küçük bir masa bulup oturdular. Tadına doyamadıkları Ankara kurabiyesiyle çay sipariş ettiler. Siparişleri geldiğinde büyük bir iştahla kurabiyelere saldırıp çaylarını yudumlayarak sohbete koyuldular.. İstanbul Pastanesi Ankara’nın en popüler uğrak yerlerinden birisiydi. Ulus civarındaki öğrenciler bu mekânın müdavimiydiler. Şaziment’in en büyük hayali, Niksar’ın ana caddesinde böyle bir pastane açıp işletmekti. Hamur yoğurup açmaya, ardından da küçük hamur parçalarını eliyle değişik şekillere sokup kuru pasta yapmaya bayılırdı. Yaptığı kurabiye ve pastaları annesinin gününe gelen arkadaşları iştahla yerler, ona övgüler yağdırırlardı. Şimdi de, hayal ettiği gibi bir pastanede oturmuş, en yakın arkadaşıyla sohbet ediyordu. Tomris’e, ilerde Niksar’da böyle bir pastane açarsa onu görmeye gelip gelmeyeceğini sordu. Başarabilirse, böyle bir pastaneyi belki o da Amasya’da açabilirdi. Genç bir Cumhuriyetin ilk kuşağı sayılırlardı. Kuşağının içgüdüsüyle planlar yapıyor, başarılı olmak istiyordu Şaziment. Tomris başka düşünce ve duygular içerisindeydi. Ertesi sabah en yakın arkadaşından, okulundan ayrılacak, Amasya’ya dönecekti. Yine de onu kırmamak için, “Neden olmasın, Niksar’a gelip hem seni ziyaret ederim hem de bu güzel fikrinin gerçekleşmesi için elimden gelen ne varsa yaparım,” diye cevap verdi. Ardından, döneceği o küçük şehirde bir ömür boyu nasıl yaşayacağını düşünüp kötü hissetti. Kim bilir, belki Scarlett’in söylediği gibi, Amasya’ya döndüğünde “yeni bir gün doğacak,” her şey yeniden başlayacaktı. Kim İkinci Peron 17 bilebilirdi ki—zaman eğrisi telve olup çökmemişti fincanının dibine henüz... İki arkadaşın sohbeti uzadıkça uzamış, sonunda dışarda hava kararmıştı. Şaziment, arkadaşına bir jest yapıp hesabı ödemek istediğinde, Tomris, “Ben memleketime dönüyorum senin burada paraya ihtiyacın olur,” diyerek arkadaşına izin vermedi. Çiseleyen yağmurda, iki arkadaş yeniden İsmet Paşa Kız Enstitüsünün yolunu tuttular. Bankalar caddesine girerken, Tomris’in gözleri Ankara Kalesinin ışıklandırılmış, yakamoz gibi parıldayan surlarına takıldı. Kalenin onu bir mıknatıs gibi çektiğini hissetti bir an. “Kaleye çıkalım mı?” diyecek gibi oldu ama arkadaşının ayaklarının şiştiğini hatırlayıp vazgeçti. Başını sağ tarafa çevirdi. İstasyona giden caddenin üzerinde, Millet Meclisiyle Ankara Palas otelinin ışıkları yanıyordu. Daha ilerde, yolun üstünde Ankara Garı’nın ışıkları belli belirsiz seçiliyordu. Meydandan yokuş aşağı uzanan yola bir süre baktı. Akıp gidiyordu zaman. Ertesi sabah Amasya’ya gitmek için bu yoldan tek başına yürüyecekti... ******* Okula döndüklerinde gece saat dokuzu geçmiş, dört katlı binanın ışıkları çoktan yanmıştı. Kapıya dayandıklarında ikisinin de adrenalin bezleri çatlamak üzereydi. Nöbetçi öğretmen telâşla binaya girdiklerini gördüğünde, neden geç kaldıklarını sordu. Tomris, Güzin Öğretmeni çok seviyordu. Giderayak onu üzmüş olabileceğini düşünüp gözlerini kırpıştırarak başını önüne eğdi. Şaziment, kendine has özgüveniyle, şişen sol ayağını gösterip uzun bir yürüyüşe çıktıklarını, sonunda bir pastanede dinlenmek zorunda kaldıklarını anlattı. Güzin Hanım kızsa da öğrencileri sağ salim döndüğü için rahatlamıştı. “Hadi o zaman, bir an önce yatakhanenize geçin,” diyerek Şaziment’le Tomris’i içeri aldı. Şaziment’in sol ayağı iyice şişmişti. Merdivenlerden zor çıktı. Yatakhaneye girip yatakların çoğunun boş olduğunu görünce birazcık rahatladı. Sağ ayağının üzerinde sekerek yatağına doğru yürürken, “Bizden de geç kalanlar varmış,” diye mırıldandı. Tomris, karşısında yaralı bir ceylan gibi yatan arkadaşına baktı. Başını yastığının üstüne koymuş, sol ayağını ranzanın tahtasına dayamış, gözlerini duvara dikmişti. Acı çektiği belliydi. Onu üzmemeye gayret ederek cevap verdi: “Canım benim, acı içindesin biliyorum ama unuttun galiba. Bugün cumartesi, bizim komşuların çoğu Ankaralı. Hepsi şimdi aileleriyle hoş vakit geçiriyorlardır.” Şaziment gözlerini duvarda gezdirirken, alıngan bir sesle söylendi: “Tatlım, sen de ailene kavuşuyorsun; yarın burada Sabiha, Feriha ve benden başka kimse kalmayacak.” Tomris’in yüzündeki ifade birdenbire değişiverdi. Gözleri ıslandı. 18 İkinci Peron Arkadaşını üzmek istemedi. Yatağına doğru dönerek cevap verdi: “Geç oldu, vedalaşalım istersen. Ben daha bavulumu bile hazırlamadım.” Şaziment, arkadaşının aniden ayrılmak istemesine önce bir anlam veremedi. Yatağında doğruldu. Ağrı içinde kıvranırken, isteksiz bir sesle, “Sana yardım edebilirim,” dedi. Şaziment yanılmıştı—Tomris bavulunu çoktan hazırlamıştı. Bu seferki gidişi daha önceki dönüşlerinden çok farklıydı. Sabah olduğunda, üç yıldır yatılı olarak okuduğu okuldan belki de Şaziment’i bir daha hiç görmemek üzere ayrılacaktı. O ana kadar birlikte keyifli bir gün geçirmişlerdi ama solumak gibiydi yaşamak—Aldığın nefes kadar veriyordun sonunda. Yine de, Tomris, ayrılık anının bu kadar çabuk kapısına dayanacağını hiç düşünmemişti doğrusu. Kendini hep beyaz yalanlarla kandırmış, öyle ya da böyle okuluna devam edeceğini umut etmişti. Arkadaşlarının çoğuna o gün memleketine döneceğini söylememişti bile. Dayısının son anda ona haber gönderip, “Okuluna devam edebilirsin,” demesini beklemişti. Gelmemişti beklediği haber ve gideceği gün en sonunda gelip çatmıştı işte. Zaman döndürüyordu çarkını bir hamise bile sapmadan. Kendisi dışında her şeyi, iyi kötü demeden eskitip geçmişe gömüyordu. Bu kez de öyle olacaktı besbelli. En yakın arkadaşı Şaziment bile ona, “Gitme, kal ne olursun,” diye ısrar etmiyordu. Aksine, “Bavulunu hazırlamana yardımcı olurum,” diyordu. Arkadaşına kırılmıştı Tomris. “Teşekkür ederim, daha fazla yorulma; bugün yeterince yoruldun, ayağın bile şişti,” dedi. Ses tonundaki değişiklikten ağlamakta olduğunu hissetti arkadaşı. Bütün kuvvetini toplayarak ayağa kalktı. Sekerek yanına yürüdü. Küçük omuzlarından tutarak yatağına itti. Birlikte yatağa düştüler. Tomris’in yüzünü elleriyle tutup kendisine doğru çevirdi. Bağrına bastırıp sarıldı. Sonra gözyaşlarına dokundu. Dayanamadı, yeniden sarılıp kucakladı. Sonunda sonbahar yağmuru gibi boşaldı ikisi de. Şaziment, Tomris’in onu bırakıp gitmesine içerlemiş ama o ana kadar belli etmemişti. Dertlerini, sırlarını paylaştığı en yakın arkadaşı, güneş doğduğunda mekânından uçup gidecekti. Ne kadar sarılıp kucaklasa boştu. Kimseyle konuşamadığı konuları, başından geçen olayları, bundan sonra kiminle dertleşip rahatlayacaktı? Kara Harp Okulundaki arkadaşı Mustafa’yla olan hikâyelerini kime anlatacaktı? Kendi derdine yanarken, durumun hiç de düşündüğü gibi olmadığının farkına vardı sonunda. Arkadaşının okulunu yarıda bırakması içini çok daha acıttı—ona sarıldığında. O, okuluna devam ederken, Tomris, Göynücek denilen kasabada tıkılıp kalacak, dayısının evinde hapis hayatı yaşayacaktı. Ona içini dökmüş, okuldan ayrıldıktan sonra başına gelecekleri anlatmıştı. Dayısının onu neden okuldan almaya karar verdiğine bir türlü anlam veremiyordu Şazi- İkinci Peron 19 ment. İnsan bu kadar katı yürekli olabilir miydi? Tomris özbeöz yeğeni, ablasının biricik kızıydı. El becerileri nedeniyle, girilmesi en zor olan moda ve giyim bölümüne kabul olmuştu. Sevilen bir öğrenciydi. Nasıl olur da okuldan alınırdı? Birden aklına Müdire Hanım geldi. Tomris onunla konuşmalıydı. Ayşe Hanım belki dayısını ikna eder, okuldan ayrılmamasını sağlayabilirdi. Düşündüklerini karşısında çaresiz bir şekilde oturan arkadaşına sıraladı: “Tomurcuğum, istersen sen yarın gitme. Pazartesi Müdire Hanımla konuşalım, belki senin okula devam etmen için bir şey yapar, ne dersin?” Tomris bitkindi. Göz çukurlarının içinde yaşlar dere yatağı gibi kurumuştu. Şaziment ne diyordu? “Ayşe Hanım gerçekten bir şey yapabilir mi?” diye düşünmeye zorladı kendisini. Dayısını seviyordu sevmesine ama ara ara içindeki kırgınlığı depreşiyor, isyan duyguları kabarıyordu. En son gidişinde, eğer okulu bırakırsa, Amasya’nın eşrafından bir ailenin evladıyla evlilik yapabileceğini söylemişti dayısı. “Okulda geçirdiğin her gün şansını azaltıyor, evliliğini imkânsız hâle getiriyor, evladım,” demişti. Mart ayı geldiğinde on yedi yaşını bitirmiş olacaktı. Onun yaşındaki kızların evlilik şansı on dört, on beş yaşındaki kızlara göre daha azdı. Her şey gibi, evlenmenin de zamanı vardı—sona kalan dona kalır, hayatı zehir olurdu Tomris’in. Dayısı ne derse desin, Tomris’in gönlünde yatan İsmet Paşa Kız Enstitüsünün moda ve giyim bölümünden mezun olup Ankara veya İstanbul’da bir iş bulmaktı. Osmanlı İmparatorluğunun ardından kurulan Türkiye Cumhuriyeti, 1925 yılında kılık kıyafet kanunu çıkarmıştı. Giyim tasarımcılarına ihtiyaç vardı. Okulda edindiği bilgilerle bu girişimlere destek olabilir, öncülük bile edebilirdi. Neden olmasındı? Genç yaşına rağmen o bütün bunları görebiliyordu da, dayısı neden düşünemiyordu? Hadi o düşünemiyordu ama annesini hiç anlamıyordu. Ona öğretmenlerinin tasarlayıp diktiği elbiseleri ne kadar çok beğendiklerini anlatmıştı. Şaziment doğru söylüyordu. Müdire Hanımla konuşup okulunu bitirmeden memleketine dönmemeliydi. Başının hâlâ Şaziment’in omuzuna dayalı olduğunu hissetti. Arkadaşına daha sıkı sarılırken, “Galiba haklısın, söylediğini düşünmeliyim,” dedi. Tek atan iki yürek uzun süre birbirlerine sarılı kaldılar. Sonunda saatin gece yarısını geçtiğinin farkına vardılar. Şaziment kendisini acı içinde yatağına zor attı. “İyi geceler, Tomurum,” diye mırıldanarak kısa süre sonra uykuya daldı. Tomris artık yalnız kalmıştı ama zamanın çarkı kurulmuştu bir kere—durmadan dönüyordu. Hazırlanmalıydı. Etrafına bakındı. Gözleri ilerdeki iki yatağa takıldı. Feriha’yla Sabiha’ya veda etmek istedi. Çoktan uykuya dalmışlardı. Parmaklarının ucuyla ikisinin de 20 İkinci Peron saçlarını okşadı. Yatağına döndü. Yanındaki dolaptan bornozunu aldı. Hızla en alt kata indi. Banyolardan birine girip duşun altına geçti. Uzun saçlarını sabunlarken, memleketine döndüğünde, sıcak suyu akan banyoyu ne kadar özleyeceğini düşündü. Sonra yine aklına Şaziment’in söyledikleri geldi. Acaba Ayşe Hanımla konuşmalı mıydı? İyi ama ne diyecekti? Okul idaresine ayrılacağını bildirmişti. Dilekçesi, daha sonra dönme hakkı saklı kalmak üzere tasdik edilmişti. Şaziment haklıydı ama yapacağı bir şey kalmamıştı. Ayşe Hanım ona kalabilirsin dese bile, dayısına durumu nasıl izah ederdi? Annesi, dayısının sözünü dinlememesini affetmezdi. İdealleri bir yanda ailesi öte yandaydı. Düşüncelerinin dağıldığını hissetti. Yüreği hızla çarpmaya başladı. Kararını vermişti—Amasya’ya dönmekten başka bir seçeneği yoktu. Banyodan çıktı, bornozunu giyip tekrar yatakhaneye döndü. Saatine göz attı. Zaman hızla sabaha akıyordu. Treni altı saat sonra kalkacaktı. Aldığı duş biraz olsun yorgunluğunu gidermişti. Yatağına oturdu, bornozunu çıkardı. Göğüsleri, ince boynunun ve omuzlarının altında dimdik duruyordu. Saçları omuzlarının üzerinden beline kadar uzanıyordu. Elindeki havluyla saçlarını birkaç kez kuruladı, boynunun kenarlarından ön tarafına alıp bıraktı. Saçlarının dokunmasıyla göğüs uçları daha da dikleşti. Bornozunu yeniden sırtına geçirdi. Ayağa kalktı, odanın öbür köşesine kadar yürüdü, aynanın önünde durdu. Etrafına bakındı. Arkadaşları derin uykuya dalmışlardı. Önceki gün gördüğü film gözünün önüne geldi. Küçük bedeninin üstündeki yüzünü inceledi. Sanki Scarlett O’Hara’yı andırıyordu ama gözleri onunki gibi yuvarlak değil, çekikti. “Benim gözlerim daha güzel,” diye geçirdi aklından. “Ama, çenem neden bu kadar dar, ağzım da onunkinden büyük galiba,” diye mırıldandı. Derken, Rhett Butler girdi düşüncelerine. Hayal gücü yorgunluğunu bastırdı. Göğüs uçlarına dokunup kendisini seyre daldı. Sonunda dayanamadı—gözlerini kapatırken, Rhett’in dudaklarının sıcaklığını hissetti. Gözlerini açtığında, aynada çıkık yanaklarının kızardığını fark edip irkildi. Etrafına bakındı. Şaziment uyuyordu. Koşarak yatağına döndü. Artık eşyalarını kaldırıp giyinmeliydi. Bir çırpıda bavulundan iç çamaşırlarını çıkarıp giydi. Bornozla havlusunu katlayıp bavuluna yerleştirdi. Dolabının içinden okulda diktiği düşük yakalı bluzunu aldı, başından ve kollarından geçirip giydi. Saçlarını bluzunun dışına çıkardı. Bacaklarını, yine kendi diktiği kahverengi kumaş etekliğinin içine sokup etekliği belinin üzerine kadar çekti. Kemerini taktı. Tekrar aynanın önüne geçti. Saçlarını arkasına toplayıp tokaladı. Neredeyse hazırdı ama okulunu son bir kez olsun dolaşmak istiyordu. Yatakhaneden çıkıp merdivenlerden giriş katına indi. Güzin Hanımın dersliğine girdi. Ona olan sevgisi, Türkçeyi diğer dersle- İkinci Peron 21 rinden daha çok sevdirmişti Tomris’e. Her zaman oturduğu sandalyesine oturdu. Ellerini masanın üzerine koyup gözlerini tahtaya çevirdi. Cuma günü işlenen Ahmet Haşim’in “Şafakta” şiirinin ikinci kıtası henüz silinmemişti2: Dönmek mi? Ne mümkün geri dönmek? Düştüyse gönüller bu melale Bir eldir ufuklardan uzanmış Zulmet bizi çekmekte visale Güzin Hanım sanki bilerek bu şiiri ona birkaç kez okutup anlamını sormuştu ders boyunca. Nedenini şimdi anlamıştı. Hocası, Tomris’in dönüşü olmayan bir yola çıktığını, okuluna olan özlemini, ancak gecenin karanlığında, hayal gücüyle giderebileceğini ima etmişti. Sandalyesinden kalktı, tahtanın yanına geldi, tebeşiri eline aldı. Gözlerinden damlalar dökülürken, belleğinin derinliklerinde tortulaşan isyanı kazıyıp döktü tahtaya: Dönmek mi bir gün belki evet Ama bugün yolculuk var heyhat Bir sözdür bir çift dudaktan çıkan Beni alıp götüren olmayası gurbete... Tekrar sandalyesine oturdu. Ahmet Haşim’in şiirini ve kendi yazdığı dörtlüğü bir kere daha okudu. Satır satır işledi iki şiiri de beyninin kıvrımlarına. Sinemada olduğu gibi, Güzin Hanıma “Beni lütfen bırakmayın,” diye haykırmak geldi içinden. Sözleri boğazında düğümlendi. Sandalyeden kalktı, kapıya yöneldi. Son kez tahtaya bakıp dersliğin lambasını söndürdü. Kapıyı kapatıp koridora çıktı. ******* Okulu artık evi gibi olmuştu. Ayakları bu kez onu birinci kattaki dikiş atölyesine götürdü. Sıra sıra dizilmişti makineler. Şaziment’in, Feriha’nın, Cahide’nin ve onun dikiş makinesi yan yanaydı. Makinesinin önüne geldi. Sandalyesine oturdu. Örtüsünün fermuarını açıp çıkardı. Singer marka makinesine baktı. İğnenin ucundaki ipliğe dokundu. Sağ eliyle makinenin sırtını okşadı, volanını ileri geri çevirdi. Kim bilir kim kullanacaktı makinesini o gidince. Belki boş duracaktı bir süre. Yanındaki makinelerin seslerine kulak kabartacak, onun ahenkli ayak vuruşlarını arayıp özleyecekti. Bu atölyede ne kadar çok zaman geçirmiş, ne giysiler dikmişti. Giyim tasarımcısı olmayı makinesinin önüne oturduğu ilk gün aklına koymuştu. Babasına söz vermişti. Doktor olamazsa, tanınmış bir modacı olacaktı. Bunun için elinden gelen her şeyi yapmış, İsmet Paşa Kız Enstitüsüne burslu girmeyi başarmıştı. Tasarım derslerinde arkadaşları 2. Zulmet: Karanlık, Visal: Kavuşma, Melal: Dert, hüzün. 22 İkinci Peron onun kesim ve dikiş çalışmalarını merakla izler, tasarladığı giysilerin omuz ve bel bölümlerini birleştirirken attığı dikişleri nereye gizlediğini bulamazlardı. Yaptığı giysiler moda öğretmeni tarafından diğer öğrencilere örnek gösterilirdi. Bir keresinde diktiği bir takım elbiseyi onun desteğiyle Ankara’da yapılan bir defilede sergileyip ödül almıştı. Eliyle bir kez daha okşadı dikiş makinesini. “Canım makinem benim, belki bir gün gelir, dönerim sana; yine güzel giysiler tasarlarım, birlikte dikeriz seninle,” diye mırıldandı. İki damla gözyaşı ıslattı makinenin boynunu. Sildi eliyle—hızla örtüsünü takıp fermuarını kapattı makinesinin. İçini çekti, geriye döndü, bir koşu tekrar merdivenleri çıkıp yatakhaneye girdi. Hem fizik hem de ruh olarak bitmişti. Treni üç saat sonra kalkacaktı. Zaman akıp gidiyordu durmadan. Son bir kere bavulunu gözden geçirdi. Dolabının kapağını açtı—tel elbise askıları bulvardaki akasyalar kadar çıplaktı. O olmasa bile eşyaları yola hazırdı artık. Yatağına uzandı, gözlerini kapatıp zamanı durdurdu... *******