Aan de Voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers
Transkript
Aan de Voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers
Aan de Voorzitter van de Kamer van volksvertegenwoordigers Kamer van volksvertegenwoordigers Natieplein 2 1008 BRUSSEL Betreffende: verzoek omtrent handeling en standpunten van de Belgische regering en de kamer van volksvertegenwoordigers inzake de feiten voorgevallen tijdens de Eerste Wereldoorlog Geachte Voorzitter, Wij, ieder der individuele ondertekenaars, als erfgenamen, van zowel de Turkse Republiek als het Koninkrijk België, en voornamelijk de stichters en grondleggers van de Europese Unie kunnen niet verweten worden geen begrip te hebben of te uiten voor het mensonterend leed van oorlogen. Wij benadrukken dat de feiten en gebeurtenissen die historisch vaststaan en daadwerkelijk hebben plaatsgevonden door eenieder, zonder onderscheid, gerespecteerd moeten worden. Dat oorlogen met bloed doordrenkte slachtfabrieken zijn hoeft geen verder betoog. Zij hebben voor eenieder veel leed toegebracht, maar voor sommigen was het ook een bron van hoop, hoe idioot het ook moge klinken … De Shoah is de meest kenmerkende oorlogsleed in onze mensenheugenis. De collaboraties, om van de bezetters een gunst te krijgen, een ander verzwegen leed, weliswaar één dat met hoop verwikkeld was. Bij de vergelding van de collaboratie, zowel tijdens de eerste als tweede wereldoorlog, hebben wij in België de straat- en overheidsrepressies gekend, alsook de epuratie … 40.000 veroordelingen was het gekende gevolg van deze repressies, met minstens 242 terdoodveroordelingen. De leden van de Raad van Vlaanderen van 1917, de Rex, het VNV werden vervolgd, verkracht, uitgesloten van de maatschappij. De vraag stelt zich of deze represailles ook niet als genocidewaardige onrechtmatige handelingen beschouwd kunnen worden? Volgens sommige excellenties zou Koning Leopold II voor zijn tijd, een groot visionair, een held kunnen worden genoemd, voor wat er zich mede door hem binnen een welbepaald historisch context er van persoonlijk in Congo had afgespeeld. Indien dit gegeven geen binnenlandse aangelegenheid van het Belgisch Koninkrijk was geweest meen ik dat dit gegeven op de brandstapel zou zijn gekomen, in plaats van onder het stof te blijven liggen… De Franse operaties, die in de jaren vijftig in Algerije werden uitgevoerd, en die blijvend in het hoofd gegrifd zijn worden vandaag nog steeds verdedigd als zijnde ordehandhaving, zij werden reeds in 1968 met een algehele amnestie goedgesproken. Zoals hierboven in het Belgisch voorbeeld, blijft dit ook een binnenlandse aangelegenheid van de Franse Republiek… Deze voorbeelden zijn een weerspiegeling van het romantisch Europese vasteland van eind negentiende, begin twintigste eeuw, waarin anarchie, chaos en collaboraties, apartheid en corruptie welig tierden… Slavernij, discriminatie en kinderarbeid waren alledaags, en het stemrecht was enkel voorbehouden voor de aristocratische mannen, de mannelijke arbeiders hadden slechts politieke invloed met één enkele stem en de vrouwelijke burgers, die werden uit 1 het politiek systeem verbannen. Het Volkenbond, de voorloper van de Verenigde Naties, het internationaal recht zoals wij dat nu kennen, met het EVRM, de verdragen van Geneve, het genocideverdrag waren toen nog onbestaande. In de schaduw van deze “feiten”, vanuit de donkerste inhumane verledens van ons vasteland kwam de vreedzame Europese Unie tot stand en begon in sneltempo de humanisering vorm te krijgen. Deze humanisering wordt gekenmerkt door de samenhangende beschavingselementen van onze moderne Europese samenleving: de mensenrechten, de democratiseringstendenzen, de principes van de rechtstaat... Deze ontwikkelde humanistisch Europese verworvenheden mogen niet verwaarloosd worden, er mag zeker geen terugkeer mogelijk zijn naar het chaos en willekeur van weleer. Europa is verplicht haar verantwoordelijkheid op te nemen in haar pioniersfunctie hierin. Een humanistische samenleving houdt mede in dat de overheid juridisch en politiek correct optreedt en het wettigheidsbeginsel, de Bestimmtheitsgebot, waarborgt. Het wettigheidsbeginsel houdt het recht van verdediging in, het recht op een eerlijk proces, de wapengelijkheid, het vermoeden van onschuld, … Deze lijst is te lang om hier een opsomming van te geven, het houdt in feite in dat de rechterlijke macht niet met willekeur recht mag spreken, dat dit aan regels gebonden is en eenieder, zelfs de meest vermeende moordenaar, rechten heeft in zijn berechting. Het is dus de voornaamste en enige opdracht van de rechterlijke macht om de waarheid met “verlichte” kennis uit de duistere verledens waarin zij zich schuil houdt te achterhalen. Binnen de schoot van de uitvoerende of wetgevende macht, als niet-rechtsprekende orgaan in de klassieke driedeling tussenkomen om de eigen waarheid rechtsprekend op te leggen is niet aan politici weggelegd. Politici zijn verkozenen, zij hebben niet alleen een mandaat om de burgers binnen de grenzen van hun staat dienstig te zijn, maar ook om internationaalrechtelijk, ethisch correct op te treden. Het is hen op zijn zachts uitgedrukt “verboden” om zich in de plaats van de nationale of internationale rechterlijke macht te stellen. Anarchie en chaos in de politieke orde kan Europa zich niet veroorloven, zeker niet in deze tijden van xenofobie, extreem nationalisme en het gebukt ondergaan van de verschillende economische crisissen. Zowel binnen als buiten hun staatsgrenzen zijn de kamerleden gebonden aan een eigen werkingsreglement. In het Koninkrijk België is dat de deontologische code van de Kamer van Volksvertegenwoordigers, het respect voor de scheiding der machten door eenieder van hen is niet meer dan respect voor het functioneren van het eigen staatsbestel. Het is wat hen onderscheid van de koppensnellers in het niemandsland van Midden-Oosten. Zowel intern als internationaalrechtelijk zijn de scheiding der machten en de nietterugwerkende kracht van wetten nochtans verankerd. ( Art. 2, lid 1, Sw., art. 7 EVRM en art. 15 BuPo verdrag, artikel 28 van het Verdrag van Wenen ) Desondanks termen en bewoordingen gebruiken, die nationaal of internationaalrechterlijke nergens maar dan ook nergens enige juridische steun of grondslag vinden, brengt niet bij tot de beoogde wereldvrede, maar zorgt er in tegendeel voor dat de erfgenamen van de 10 miljoen Ottomaans Turkse oorlogslachtoffers geviseerd worden en dat er haat ontstaat tegen hen. Dit handelen brengt zeker geen toegevoegde waarde aan de Europese waarden. De jongste rechtspraak van het Internationaal strafhof te Den Haag van 3 februari 2015 negeren is een uiting van achteloosheid van de politiekers die zich in hun ivoren torens schuil houden en zich schuldig maken aan machtsafwending en machtsoverschrijding. Indien de regering en het parlement een krachtig signaal willen geven, zonder zich te grijpen aan gekeurde en gekleurde feiten, zullen zij zich ten zeerste moeten onthouden van het populistisch buikgevoel, dat darmklachten kan veroorzaken. Erkenning van de misdaden tegen de mensheid in de eigen rangen en de rechtzetting van de vergissingen van eenieders eigen verleden, zullen zeker kunnen bijdragen tot de wereldvrede en op hun beurt ook kunnen bijdragen om het veroorzaakte leed elders te verlichten… De mogelijke bestaande, al dan niet harmonieuze samenlevingsvormen werden in alle tijden en overal ter wereld heimelijk getorpedeerd door vreemde staatsdiensten, om de eigen religieuze 2 en politieke idealen te bereiken. Onderzoeken en interne archieven zullen de Antwerpse Edward Joris in die zin dan ook hoogstwaarschijnlijk niet als een Lawrence van de Armeniërs in opdracht van Leopold II willen aantonen. Wil de regering, het parlement de Europese- en de wereldgeschiedenis, met haar zwarte bladzijden, doen aanvaarden zal zij dit willen doen met een algemeen respect voor eenieders leed. De mensenrechten en de Europese principes en beginselen waarborgen, kan ons inzien ook maar kunnen gebeuren door de oprichting van onafhankelijke onderzoekscommissies,. Deze onderzoekscommissies kunnen het best hun werking vinden in interparlementaire onderzoekscommissies over de grenzen heen, die voorzien worden van verzamelde literatuur en onderzoeksverslagen, met archiefmateriaal van over de hele wereld betreffende het leed van de Armeense staatsburgers van het Ottomaanse Rijk, alsook van de Turkse staatsburgers als slachtoffers van oorlogsgewelddaden. Wij menen dat het vooruitlopen op een kwestie dat miljoenen mensen aangaat, met een juridische veroordeling door een politiek incorrecte stellingname zoals het nu gebeurt, niet tot een vreedzame einde kan worden gebracht . De uitvoerende en wetgevende macht zullen zich er wel bewust van zijn dat dit enkel zal kunnen gebeuren zonder een vooraf bestaand subjectief vaststaande zienswijze of stellingname, zodat de beweerde gelijkenissen van de feiten in 1915 met de onmenselijke omstandigheden van Shoah kunnen aangetoond worden. Als ondertekenaar verzoeken wij de Kamer dan ook eerbiedig dat er bij het beoordelen van feiten en daarmee ook het nemen van standpunten rekening zou worden gehouden met de Europese waarden, normen en ethiek. Dit, zonder dat er in de plaats wordt getreden van de rechterlijke macht en waarbij het wettigheidsbeginsel absoluut wordt geeerbiedigd, om zo met een niet gekleurd, grondig historisch en juridisch onderzoek van de feiten, wij, de Belgische, Turkse en Armeense wereldburgers duidelijk geïnformeerd kunnen worden over wat er zich daadwerkelijk voorgedaan zou hebben bij het einde van de Ottomaanse Rijk. Zodat het gemeenschappelijke oorlogsleed uiteindelijk, voor eens en voor altijd, voor ons allen gezalfd kan worden . Hierbij afsluitend verzoeken wij de Kamer, dat er met dezelfde standvastigheid een standpunt zou ingenomen worden om als goede wil een consistentie hierin aan te tonen, om zo onmiddellijk van leer te trekken tegen de geschiedenis dat zich herhaalt in Nagorno Karabach (onder andere : EHRM te Straatsburg application no. 13216/05 ), Xinyan, Arakan, Tibet en anderen. Dankend voor het gevolg dat aan ons verzoek zou worden gegeven, verblijven wij, Met de meest voorname hoogachting N° NAAM VOORNAAM ADRES 1 2 3 4 5 6 7 8 3 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 4 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 61 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 5 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 Sayın Başkan, Bu dilekçenin ekindeki bilgelerde imzası bulunan, BİZ Türkiye Cumhuriyeti kökenli Belçika Krallığı vatandaşları ve de Avrupa Birliği kuruculardan Belçikalıların torunları olarak, savaşların insanlık dışı acılar yasattığı görüşü inkâr edenler olarak fişlenemez, dışlanamaz ve muhakeme edilmeden mahkûm edilemeyiz. Tarihin incelendiğinde sunduğu tarafsız gerçeklerin, istisnasız, her birey tarafından kabul edilmesi gerektiğinin altını çizerken bu tarihin en iyi koşullarda ortaya doğruları yansıtarak çıkarılması taraftarıyız. Savaşların kan dökülen ve canlara mal olan arenalar olduğuna açıklama getirmemize veya bu görüşü belirtmemize gerek yok. Savaşlar herkese için çok büyük acıların kaynağı olurken, pek inanılır olmasa da, bazıları için bir umut ışığı da olabiliyordu. Nazilerin Yahudi soykırımı insanlık tarihinin en karakteristik acısıydı. Savaş sürecinde, bazı azınlık haklarını veya bağımsızlık kazanmak için yapılan işgalci kuvvetler ile işbirlikleri ise susturulmuş başka acıları da yansıtabiliyor. Ama bu umutla karışık bir acı olarak tekrar ve tekrar karşımıza çıkıyor. Birinci ve ikinci dünya savaşları sonrasında, işgalcilerle işbirliği yapanlara resmi devlet makamları ve sokaktaki vatandaşlar tarafından baskılarla karşılık verildi, hatta bunlardan bazıları toplumu temizlemek adi altında her türlü haklarından mahrum edilerek ayıklandı, temizlendi ve sonunda 40.000 mahkûmiyet ve en azından 242 idam cezası verildi. Raad van Vlaanderen 1917, Rex, VNV 6 dernek üyeleri dava edildi, tecavüze uğradı, toplum içerisinden ayıklandı. İşte burada, bu karşı, harekât ve davranışların da soykırımvari uygulamalar olup olmadığını sorgulamamız gerekmiyor mu? Bazi yüksek konumdaki devlet büyükleri Kral Léopold II için büyük bir vizyoner diyebiliyor, o dönemlerde kendi katkıları ile Kongo sömürgesinde yaşananlarla atıfta bulunarak. Yasanmış bu insanlık dışı olaylar Belçika içişleri ile yakından ilgili olmamış ve ülkenin hazine girişlerin büyük bir kısmının nedeni olmasaydı anında örtbas edilmekten ziyade, bir linç girişimi ile karşı karşıya kalmaz mıydı? Cezayir’de 50’li yıllardaki iç savaş ve olaylar, infazlar beyinlerimize kazınmıştır. Bugün 50 yaşından büyük her Avrupalı Cezayir deki Fransız operasyonları, günümüzde hala emniyet operasyonları olarak konuşulmaktadır. 1968 yılında Fransa Meclisi tarafından genel af süsü ile bu vahşet ve gaddar olayların üstleri kapandı. Daha önceki Belçika örneği gibi bu da Fransa Cumhuriyeti içişleri olarak tarihe geçti. Bu örnekleri 19. yüzyıl sonu, 20. yüzyıl başı romantik kara Avrupa sinin yansımaları olarak görebiliriz. Bu dönemlerde kaos, anarşi, “apartheid” (ırkçılık) ve yolsuzluk cirit atıyordu… Kölelik, ayrımcılık ve çocuk isçiliği güncel ve doğal olaylardı, seçme ve seçilme hakki aristokratik erkeklerin ayrıcalığı olarak kabul edilmişti, erkek isçilerin ise siyasi arenadaki güçleri bir tek oyla sinirliydi, kadın vatandaşlar ise siyasi sistemden tamamen dışlanmıştı. Birleşmiş Milletler öncüsü Miletler Cemiyeti, bugünkü bildiğimiz Uluslararası Hukuk, Avrupa İnsan Hakları Kararnamesi, Cenevre antlaşmaları, Soykırım Antlaşması ve benzerlerinin hiçbiri daha gün yüzü görmemişlerdi. Bu olayların gölgesinde, anakaramızın en insanlık dışı geçmişinden barışçıl Avrupa Birliği doğdu ve hızlı adımlarla bir hümanizm akımı başladı. Bu hümanizm modern Avrupa toplumunun birbirine bağlı medeniyet ögeleri ile oluştu: insan hakları, demokratikleşme, hukuk devleti prensipleri... Kazanılmış olan Avrupa hümanizm oluşumları yabana atılmamalı, kesinlikle eskinin kaos ve keyfiyetine geri dönüş olmamalı. Avrupa bu öncülüklerde sorumluluğunu ele almakla mükelleftir. Hümanist toplum, devletin hukuki ve siyasi dürüstlük içerisinde hareket etmesini içermektedir ve yasallığı, Bestimmtheitsgebot, da ayrıca kapsanmaktadır. Yasallık savunma hakkını, adil yargılanma hakkini, silahlar eşitliğini ve suçsuzluk karinesini kapsamaktadır. Burada bu yasallık listesine başka hakları da ekleyebiliriz, ama yasallığın asil içerik ve amacının Yargının keyfi uygulamalar ile karar vermesinin önüne geçmesi olduğunu anlamalıyız. Yargı karar verirken kurallar içerisinde hareket etmeli ve her bireyin, en azılı katilin bile, yargılanırken haklarının olduğunu unutmamalıdır. Anlaşılacağı gibi Yargının en önemli ve asil görevinin gerçeği “aydınlanmış” bilgisi ile saklandığı karanlık geçmişinden kopararak açığa çıkarmasıdır. Yasama ve yürütme olarak, klasik erkler ayrılığı üçgeni içerisinde yargılamaya karışmak ve kendi gerçeğini diretmek siyasilerin işi değildir. Siyasiler seçilmiş kişilerdirler, görevleri seçildikleri devlet sınırları içerisinde vatandaşların hakları için hizmet etmekle sinirli değildir, uluslararası alanda da etik olarak dürüst hareket sergilemekle mükelleftirler. En hafif tabirle ulusal veya uluslararası yargının yerine geçmenin “imkânsız” olduğunun altını çizmeliyiz. Siyaset arenasındaki bu anarşik ve kaos oluşumlarını kaldıracak gücü yok Avrupa’nın. Hatta bu xenofobik, aşırı sağ eğilimler ve ekonomik krizler altında ezilir kalır kendisi ve bir daha da belini düzeltecek güce gelemez. Siyasiler devlet sınırları içerisinde ve dışında kendi meclis çalışma yönetmeliklerine en azından etik olarak bağlı olmalıdırlar. Belçika Krallığı içerisinde bu Meclis deontoloji codexidir, (kuralları) siyasilerin erkler ayrılığına saygıları kendi devlet çalışmalarına saygılarından ibarettir. İşte bu çalışma metotları kendilerini Ortadoğu cehennem sınırındaki kelle uçuranlardan ayırt edendir aslında. Hâlbuki hem iç hem de uluslararası alanda bu erkler ayrılığı ve yasaların geriye dönük işleyemezdik prensipleri demirlenmiş olmalılar. ( Belçika Ceza kanunu madde 2, 1°, Avrupa İnsan 7 Hakları Sözleşmesi madde 7, Kişisel ve siyasal haklar Uluslararası Sözleşmesi madde 15, Viyana anlaşması madde 28) Bunların aksine ve tüm kurallara aykırı olarak, hem ulusal, hem de uluslararası hiç bir dayanağı olmadan hareket etmek, dünya barısına katkı getiremez. Aksine savaş mağduru 10 milyon Osmanlı Türk’ü torunlarını zan altında bırakır ve bunlara karşı nefret duygu ve hisleri besler, oluşturur. Bu yaklaşımlar Avrupa değerlerini baltalamaktan başka bir ise yaramaz. Siyasilerin 3 Şubat 2015 tarihli Lahey Uluslararası Ceza Mahkemesi kararını yok saymaları da gafletten başka bir şey değildir, bu davranışları ile oturdukları camdan evlerde güç istismarından başka bir şey yapmıyorlar. Olayları daha da kötü ortamlara çekmeden güçlü bir sinyal vermek istiyorsa hükümet ve meclisimiz, gerçekçi olmayan ve popülist davranışlardan kaçınmalıdır. Kendi arka bahçesinde islenmiş olan insanlığa karşı suçların kabulü ve bunların her kim islediyse o kişi veya kişiler tarafından düzeltilmesi, kesinlikle dünya barışına katkı sağlar ve her nerede olursa olsun bu acıların dinmesine yardımcı olur. Her dönem, dünyanın herhangi bir yerindeki olası uyumlu veya uyumsuz toplumlara, kendi siyasi veya dinsel amaçları doğrultularında dış güçler tarafından nifak sokulmuştur. Araştırmalar ve iç arşivler Anvers’li Edward Joris’i büyük olasılıkla Kral II. Léopold ’un emrindeki Ermenilerin Lawrens’i olarak göstermemektedir. Hükümet ve meclisimiz, Avrupa ve dünya genel tarihindeki bulanık sayfaların kabulünü arzuluyorsa, bunu her kesimin acısına saygı duyarak yapmalıdır bunu. İnsan hakları, Avrupa değer ve prensiplerinin teminat altına alınması sadece tarafsız araştırma merkezleri ile gerçekleşebilir. Bu merkezlerin en verimlisi ülkeler sınırlarını aşan, ve yeterince literatür ve araştırma raporları ile donatılmış, dünya arşivlerinden beslenmiş ve böylelikle Osmanlı-Ermeni vatandaşlarının acısını ve Osmanlı Türk vatandaşlarına karşı islenmiş savaş suçlarından doğan acıları baz alan meclisler arası araştırma komisyonları ile olur. Kanaatimiz, milyonları ilgilendiren bu konuda alelacele ve siyaseten hatalı gereksiz duruşlar ile hukuki bir mahkûmiyet kararı verilmesinin barışçıl bir sonuç doğurmayacağıdır. Yasama ve yürütme, bunun önceden belirtilmiş bir görüş ve duruş ile yapılamayacağını kavramış olmalıdır ve böylelikle de iddia edilen 1915 olayları ve Yahudi soykırımı benzerliklerini de kanıtlanmış olmalıdır. Aşağıda imzası bulunan bizler, Meclise dilekçe sunarak olayların değerlendirilmesi ve alınacak görüşlerde Avrupa değer, norm ve etiğine saygı duyulmasını bekliyoruz. Bunu Yasamanın yerine yetki kullanarak karar vermeksizin ve yasallığa tamamen saygı göstererek, olayları renklendirmeden gerçekçi bir tarih ve hukuki araştırma yaparak, biz, Belçika, Türk ve Ermeni dünya vatandaşlarına detaylı bir şekilde olayların Osmanlı İmparatorluğu’nun son döneminde nasıl geliştiği ve cereyan ettiğini kavramaları için yapılmasını arzuluyoruz. Böylelikle ortak savaş acısının sonunda hepimiz için dinebileceğini umuyoruz. Meclisten naçizane beklentimiz, ayni duruş ve hareketin Karabağ ( Strazburg Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi application n°. 13216/05 ) Sincan, Arakan, Tibet ve diğerlerine de acilen ayni sertlikle gösterilmesidir. Teşekkür eder saygılarımızı sunarız, 8 9